sabah babamızı bu sözlerle uğurladık anaokulunun kapısından.
okulun bahçesinde kaydık biraz.
ve arkasına bakmadan çıktı merdivenlerden.ben şaşırdım kaldım. kapıdan anneciğim öpüyorum seni dedim sadece.öğretmenimiz bu durumda çıkmayın yukarı dedi.bende gittim.
bir garip oldu içim.
mutlu oldum bu kadar rahat olduğuna...
ama bu kadar çabuk alıştığına üzüldüm içten içe...
alışmıştım babaneye rağmen "anne gitme" demesine....
yarı ağlamaklı çıktım okulun bahçesinden...
yolları karıştıra,karıştıra eşimin yanına gittim...
ben hep kaybolurum bu şehirde zaten...
eşim mutlu oldu anlattıklarıma,
ama ben dayanamadım,ilk gün için 2 saat yeter dedim gittim...
okul müdiresinin yanında sohbet ettim biraz...
sonra bir ağlama sesi,benim kuzunun sesi...
"ben annemi özledim"
annem diye bir sarıldık,bir sarıldık...
peki ya yarın ne olacak?
3 yorum:
yavaş yavaş saatleri arttırın,sizde yavaş yavaş alışın :) benim arkamdan ağlayanım yok ama bu duygu başka bişey değil mi?
maşallah size darısı üniversite yollarına :)
bence bu iş kolay olacak, maaşallah size :)
sevgili gökkuşağı pembesi;çok güzel bir duygu annelik.allah isteyen herkese nasip eder inşallah.başladık okullara,dediğin gibi üniversite yollarıda görüürz.amin inşallah.çok teşekkürler...
sevgili ilknur,bugün çok ağladı arkamdan.umarım dediğin gibi olur arkadaşım...
Yorum Gönder