acemi anne sendromları say say bitmez.yetememezlik,sabırsızlık, pimpiriklilik,acabalar...
sanırım yetememezlik hissi top 10da bir numara...
hele birde acabalar varki sormayın;
yavrunuz uyumaz acaba gazı mı var dersiniz,çok uyur acaba hastamı oldu yorgunmu düştü dersiniz,
bir şey yemez acaba biryerimi ağrıyor,
yada her kaka yaptığında laborant anne olur kaka tahlili yaparsınız,cıvıkmı, yoksa rengi yeşilmi,bu ne bişey mi yutmuş....offfffffff kendinize tahamül edemediğiniz anlar yaratırsınız.evet kesinlikle acemi anne bazen yaşamı hem kendine hemde yavruya dar eder, sıkar boğar...
ben yukarıdakilerin hepsini yaşadım belkide tüm telkinlerime rağmen yaşıyorum.ama en çokta yetememek duygusu beni mahvediyor bu aralar..
çalışan anne olmak zaten bu duyguyu körüklüyor.bütün gün işteyken ne yedi, uyudumu, ağladımı, ay bugün biraz öksürüyordu şimdi nasıl....vs....geçen gün yeni yeni konuşan ve her duygusunu net biçimde ifade eden doruk paşa beni salya sümük gönderdi okula.
sabah dersim yoktu güzelce kalktık kahvaltı hazırladım.bir lokma yemedi.dışarda mandalina vardı tutturdu sadece mandalina yedi.fazla inatlaşmadım.sonra enerji versin birazda tok tutsun diye ev yapımı pudinge muz doğradım verdim. yarısını yedi.aman bunada şükür dedim.sonra etrafı saran kokulardan dolayı altını almak istememle başladı herşey.yok aldırmıyor.tam bir saat dil döktüm yok imkanı yok sonunda öyle böyle aldım altını.baktım iyice huysuzlancak, biliyorum uykusu var beraber uyuyalım dedim.girdik yatağa ben 3 tane hikayeyi okudum benim uykum geldi paşada uyku emaresi yok.üstüne üstün hırçınlaşmaya ağlamaya başladı.birazda kızgınca 'uyumazsan uyma o zaman oyun oynayalım dedim'ağlaya ağlaya tamam dedi.
ve babane gelince iş çığrından çıktı nasıl bir ağlamadır anlatamam.içini çeke çeke,iki gözü iki çeşme ağlıyor.
benim okula gitmek için hazırlandığımı görünce dahada sesli ağlama başladı.
tabi ben perişan,ne yemek yedirebildim, ne uyutabildim çocuk yorgun, belkide aç..
kaçarak gitmek istemedim ,aldım karşıma,
-anneciğim okula gitmem gerek, ağbilere,ablalara kitap okumam gerekiyor,kitap okuyup gelicem tamam mı yavrum?
-anne ditme ütpen,beni bıyakma..diye ağlayan bir kuzu..yarımsaat dil döktüm banamısın demedi,
belki 100 kere abartı değil beni hiç dinlemiyor sürekli 'ditme anne ütpen' dedi durdu.mecbur ağlaya ağlaya bıraktım okula gittim.
yol boyunca nelerneler geçti aklımdan...yapamayacağım şeyler.tek tesellim doruk iyice hırçınlaşsa bile babanesi sabrederdi ve ona zarar vermezdi.ben aklım dorukta ilk dersi tamamladım.kayınvalidem aradı,
-kızım üzülme biraz makarna yedi uyudu.dedi.
ikinci ders çocuklar bile yüzümdeki huzuru anlamış olacaklar ki mutlu bir habermi aldınız dediler.
evet dedim kuzumun karnı doymuş ve uyuyormuş bundan mutlu haber mi olur:))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder